بیش از ٢٠٠ دختر کابلی شیعه هزاره به خانه بازنگشتند؛ هنگامی که دختران «مکتب سیده الشهدا» تعطیل شدند، بمبی در آستانه مدرسه‌شان منفجر شد و 55 نفرشان را کشت و ١٥٠ نفر دیگرشان را روانه بیمارستان کرد. دخترانی از جنس همان دخترانی که چند روز پیش تظاهرات کرده بودند تا فریاد بزنند که قلم و دفتر و کتاب نیاز دارند. دخترانی که سایه طالبان بر سرشان سنگینی می‌کند. دخترانی که می‌ترسند بار دیگر تفنگ‌ها و اسلحه‌های داعش آنان را در خانه‌ها و زیر برقع‌ها زندانی کند. دخترانی که بارها و بارها مجبور شده‌اند بر ترس‌ها غلبه کنند و دیوارهای اطرافشان را بشکنند تا بتوانند به آرزوهای کوچکشان برسند. دخترانی از جنس همان دخترانی که در المپیاد کامپیوتر جهان پذیرفته شدند. دختران «دشت برچی» که حالا در خاک و خون غلتیده‌اند و پیکر بی‌جانشان بر نیمکت‌های همان مدرسه‌ای که می‌آموختند قرار گرفته است. دخترانی که نمی‌دانند به جرم دختر‌بودن کشته شده‌اند یا چون شیعه هستند، دیگر نفس نمی‌کشند. باز ما ماندیم و تسلیت به افغانستان و تسلیت به کابل و فراموش نکرده بودیم، همین چند‌وقت پیش بود که «جان پدر کجاستی» دلمان را آتش زد و ما ماندیم با اندوه انبوه عکس کفش‌ها و کیف‌های خونین. باز ما ماندیم و سرشکستگی دیدار طالبان در تهران. ما ماندیم و تأثیر سیاست‌های قلدرانه ترامپ در قدرتمند‌کردن دوباره طالبان و آزادکردن صداها نفر از زندانی‌هایش. باز ما می‌مانیم و غم دفترهای خونین دختران و یادمان می‌ماند که در رمضان بود که رفتند و یکی‌شان نوشته بود «برای خدا روزه گرفته و برای او افطار می‌کند» هم او و دیگر دوستانش که هرگز به افطار نرسید... و ما می‌مانیم و این جنگ‌های بی‌پایان و سیاست‌مدارانی که جان‌ها برایشان بی‌ارزش است و ما می‌مانیم و با غم به مکانی که در آن به دنیا آمده‌ایم، چشم می‌دوزیم و افسوس می‌خوریم بر ستمی که بر ما مردم خاورمیانه می‌بارد. امروز در افغانستان عزای عمومی اعلام شده است؛ در کشوری که مدام بمب‌ها منفجر می‌شوند، دخترها کشته می‌شوند، انگشتان برای دادن رأی بریده می‌شود. اما روز مادر در جهان با عکس دخترکانی همراه شد که بالای سر مادرشان که در انفجار کشته شد‌ه بودند، ایستادند و از ته دل خواستند «مادر بلند شو». در این فریاد، بسیاری از کاربران شبکه‌های اجتماعی همراهشان شدند. همان‌طورکه دختر کوچکی که کتاب‌هایش را در دست گرفته و فغان می‌کرد، واقعیتی تلخ را ثبت کرد. بهای این مرگ را دیگران می‌پردازند نه آنانی که مسبب این اتفاق بودند. باشد که یاد این دخترکان فراموش نشود!